انگشتام که صفحه کلید و لمس می کنه مغزم برا صد سال مکث میکنه تمام زندگیم نوشتن و خوب بلد بودم بلد بودم با کاغذ درد و دل کنم، خلع شم، با کاغذ درک شم.
از موقعی که قلم و از دستم گرفتن ،به جبر تکنولوژی، افکارم کمتر و سخت تر منظم میشن . چن تا چرک نویس گوشه همین وبلاگ زپرتی کاشتم که دلم راضی باشه، چن بار چنتا متن نوشتم و روز دوم پاک کردم . اینجا که خوبه من روزی ده تا خط چرکنویس توی مغزم مینویسم حتی نقطه و ویرگول هم دارن اونجا دیگه پاک نمیکنم یادم میره!
اون وختا چقدر عادت به کافه رفتن داشتم ساعتها تنها میرفتم یه گوشه می نشسم ، اون تنها نشستن ها کدوم قسمت از من بود که عادتم شد؟ حالا دیگه یه گوشه ی خودم تنها میشینم دیگه کافه ها غریب شدن به دل نمیشینن.
من مریضم من یک مستاصل ، من یک روانی گوشه ی تن خودمم که توی تمام امراضم دنبال شوخ طبعیم میگردم .
پ.ن: حکایت من و من، حکایت عنوان این متن هست با خود متن! :))))
آفرین!