هیچوقت خوب نبودم

هیچوقت دخدر خوبی برای مامان بابا نبودم هیچوقت خواهر خوبی نبودم هیچوقت خاله یا عمه ی خوبی هم نبودم، هیچوقت دانش آموز خوبی نبودم هیچوقت دانشجوی خوبی نبودم هیچوقت کارمند خوبی نبودم هیچوقت دوست دخدر خوبی نبودم ،

.....همیشه دوست خوبی بودم...

نمیدانم با همه ی این بد بودن ها ، آدم خوبی بودم یا نه؟

بچه که بودم میدانستم خدا دوستم دارد اما الان از این هم اطمینان ندارم..

قشنگش اینجاست که خودم هم میدانم کجا و چه وقت در حق آدم های بالا بدی میکنم اما انگاری گِلم را این گونه سرشته اند.

حتمن دیگر دوستم ندارند مگر این که یک حس غریزی داشته باشند...